Op jonge leeftijd maakte ik een spannende tijd in mijn leven mee. De spanning in

ons gezin werkte ik onbewust uit in een tekening. Dat gebeurde heel spontaan.

Het was een opdracht van school en het onderwerp was bloemen. Deze opdracht was

gekoppeld aan een tekenwedstrijd, waar alle scholen van de stad Nijmegen aan mee

mochten doen.

Alle kinderen/adolescenten in de leeftijd van 6 t/m 18 jaar deden mee en de tekeningen

werden op school gemaakt. Totaal ruim tweeduizend tekeningen!

De kinderen/adolescenten waren in drie groepen verdeeld. De tekenwedstrijd werd

georganiseerd n.a.v. het 10-jarig bestaan van de Vrije Academie in Nijmegen.

Ik herinner me nog dat mijn tekening (wascokrijt op papier) in korte tijd klaar

was. Ik tekende heel snel verschillende bloemen in de kleuren rood, geel en

groen en omlijnde de bloemen met zwart. De achtergrond was lichtblauw

(luchtpartij) en naar beneden toe veranderde e.e.a. in een lichte aardetint.

Over de hele tekening bracht ik om de bloemen veel zwarte schaduwen aan. Het is

een heel expressieve tekening geworden, waarbij de kleuren van de bloemen

(groen, geel en rood) een mooi helder contrast gaven t.a.v. de zwarte

schaduwen.

Ik was heel tevreden over de tekening en voelde me goed.

Toen ik een aantal weken later een uitnodiging toegestuurd kreeg om bij de

bekendmaking van de winnaars van de tekenwedstrijd aanwezig te zijn in het

Waaggebouw in Nijmegen, wist ik niet wat mij te wachten stond. Mijn moeder en

ik zaten in het publiek en ik hoorde bij de eerste categorie (leeftijd 6 tot 10

jaar). De inleiding en de bekendmakingen werden gedaan door Professor

Asselbergs, alias Anton van Duinkerken, een bekende Neerlandicus uit die

periode, die zich veel bezig hield met kunst.

Begonnen werd met de eerste categorie. Toen bij de eerste prijs mijn naam genoemd werd,

wist ik in eerste instantie niet wat ik hoorde. Ik was een verlegen meisje,

moest naar voren komen en was zo verbluft en ontroerd tegelijk, dat ik bijna

geen woord uit kon brengen.

Nu, vele jaren later, kan ik mijn tekening analyseren. En weet ik dat de intuïtieve

onbewuste expressie in de tekening eigenlijk een noodkreet was van dat moment,

die niet gehoord werd, maar voor mij wel in energie voelbaar was tijdens het

tekenen. Of deze expressie in mijn tekening meegespeeld heeft voor de keuze van

de eerste prijs van de eerste categorie, valt natuurlijk niet te achterhalen.

Helaas is de tekening niet bewaard gebleven. Er is ergens in die tijd een brand

ontstaan in het gemeentearchief van Nijmegen waar de tekening opgeborgen lag. Gelukkig

heeft de leerkracht van onze klas, voordat de werken opgestuurd werden, van

alle tekeningen een foto gemaakt en heb ik dus nog een aandenken, maar het is

een zwart-wit foto waar de mooie heldere kleuren helaas niet op te zien zijn.

Links sta ik met mijn tekening in de hand in het klaslokaal. Rechts sta ik samen met

Professor Asselsbergs, die aan mij een diploma, een bronzen penning waarin mijn

naam etc. gegraveerd is en een doos oliepastels geeft. Die foto stond de

volgende dag in de krant De Gelderlander, editie Nijmegen.