Ik was geschokt, toen ik het bericht hoorde. Ik was net van mijn werk thuis gekomen toen de deurbel ging. Mijn schoonzus stond voor de deur en ze vertelde mij dat mijn broer Gerard een hartstilstand op zijn werk had gekregen en naar het ziekenhuis was gebracht en dat de situatie ernstig was. Ik wankelde op mijn benen toen ik dit hoorde en had moeite om me staande te houden. Gerard, die nooit iets mankeerde en midden in het leven stond, onbegrijpelijk. Ik stapte direct in de auto en we reden naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis moesten we wachten in de ruimte naast de kamer waar Gerard nog behandeld werd. Korte tijd later kwam de behandelend arts naar ons toe en vertelde dat ze alles hadden gedaan, maar dat het helaas niet gelukt was hem in leven te houden. Mijn schoonzus en ik mochten naar hem toe, maar voor mijn gevoel was ik alleen. Ik wist niet wat ik aan kon treffen, omdat ze voor mijn gevoel lang met Gerard bezig waren geweest, eerst op zijn werk, toen in de ambulance en later in het ziekenhuis. Ik was op het ergste voorbereid. Ik ging de kamer in, zag hem liggen en liep naar hem toe, en geheel buiten verwachting zag ik een heel stralend, bijna lichtgevend gezicht. Hij lag daar alsof hij sliep. Ik voelde dat dit beeld mij diep in mijn ziel trof en het eerste dat bij mij op kwam was “gelukkig, hij is heel mooi overgegaan”. Daar was ik ontzettend blij over, dat gunde ik hem vanuit het diepst van mijn ziel, maar dat hij nooit meer voor ons, en voor mij op aarde zou zijn, kon ik nog niet bevatten. Ik ervoer dicht bij zijn lichaam en wezen een onbeschrijflijke liefdeskracht. Ik was (nog) niet verdrietig, het was een heilig, heel intens moment, onbeschrijflijk mooi.

Vanaf dat moment was niets meer hetzelfde, het leek alsof ik in een roes leefde en alleen maar deze intense beleving kon ervaren. Ik wilde daarna alleen zijn, wel geborgen zijn bij mijn familie, maar niet met anderen spreken. Ik wilde innerlijk in deze beleving blijven, deze verbondenheid blijven ervaren. Ik kon ook niet anders, de ervaring was te overweldigend. Ik kon de rest nog niet overzien en bleef in dit moment, het was zo liefdevol en gelukzalig.

Het zou mijn leven voorgoed veranderen. Er voltrok zich een radicale ommekeer.

Na de crematie wilde ik met geestelijken gaan praten om over mijn ervaring te spreken. Ik was er zo vol van, ik zocht naar antwoorden op mijn vragen, maar eigenlijk had ik geen vragen. Ik wilde gewoon delen en een soort van herkenning horen. Ik vond geen aansluiting. Ik ging verder op zoek en vond een groep vrijdenkende religieuze mensen die vaker bij elkaar kwamen, maar ook daar vond ik geen aansluiting of herkenning. Ik besloot daarna om er niet meer over te spreken maar over soortgelijke situaties te gaan lezen. Toen vond ik herkenning en overeenkomsten en voelde me daardoor gesteund.

Terzelfdertijd zat ik in het laatste jaar van mijn opleiding aan de Modeacademie in Eindhoven. Ondanks dat deze opleiding mij tot dan toe veel gegeven had, wat ik later in mijn beroep zou gaan gebruiken, gaf de opleiding me op dat moment totaal geen voldoening meer en ik stopte ermee. Ik leefde in een heel andere wereld. Ook met mijn schilderwerk dat ik tot dan toe gemaakt had voelde ik weinig tot geen verbinding meer.